Magda – za 3 miesiące wychodzi za mąż. Ania – jest od 16 lat szczęśliwą mężatką. Co mogą powiedzieć sobie o małżeństwie? 🙂

Ania: Madziu, jak się czujesz? Twój wielki dzień się zbliża… 🙂
Magda: Czuję się doskonale! Nie mogę się już doczekać tej naszej małej stabilizacji. I mieć te dzieci w końcu! 😀

A: No, to już niedługo… 🙂

M: Jak przeżyć ten dzień (dzień ślubu) w radości, a nie stresie?

A: Pomyśl sobie, że tak naprawdę – ten dzień nie musi być perfekcyjny ani idealny. Mnie mój tato powiedział: tak naprawdę dzień ślubu się nie liczy – liczy się później, jak będziecie żyć. Myślę, że jest w tym jakaś mądrość. Dlatego do wesela podejdź minimalistycznie – tak, żebyś Ty nie musiała zbyt wiele załatwiać. Bo faktem jest, że ten dzień wszystko zmienia, ale to tylko JEDEN dzień. Popatrz na to z dystansu… Co będziesz pamiętać za 10 lat? Powiem Ci – będziesz przede wszystkim pamiętać, że BYŁ ślub. A z detali – zapamiętasz tylko to, co nietypowe. Ja pamiętam, że na drzwiach do damskiej toalety było napisane „DAMSKI”, a ktoś doczepił karteczkę: „czyli że dla kobiet”. Tak się z tego śmialiśmy, że do dziś to pamiętam.

M: Jakie pierwsze radości, problemy spotkały Cię po ślubie? Jak nauczyłaś się sobie z tym radzić?

A: Radości? Hm – mój mąż okazał się takim gadułą, że niemal 3 pierwsze doby naszego małżeństwa gadaliśmy bez przerwy 😉  Więc ja nie musiałam zbyt wiele gadać… A pierwszy problem? Pojechaliśmy w podróż poślubną nad jezioro. Udało nam się w samo południe wstać i poszliśmy popływać kajakiem. Tak nas słońce spiekło, że przypomniała mi się dobra rada babci – iż na oparzenia dobre jest zsiadłe mleko. Smarowaliśmy się tym zsiadłym mlekiem i tak upłynęły nam 3 dni urlopu 😉 No to już wiemy teraz, jak sobie radzić z poparzeniem słonecznym… 😉

M: Jak przyjście na świat dzieci zmieniło Twoje małżeństwo? Jak sprawić, by mąż nie czuł się tak, jakby był na drugim planie i by brał czynny udział w wychowaniu dzieci?

A: Na pierwsze dziecko przyszło nam czekać 6 lat. Był to wyczekiwany moment i w naszym przypadku rodzicielstwo wzmocniło nasz związek. Ale faktem jest, że ze mnie zrobiła się taka „kwoka” – matka skupiona i przewrażliwiona na punkcie dziecka. Dobrą radę wymyślił mój mąż – stwierdził, że potrzebuję drugiego dziecka, żeby nie skupiać się na synku tak bardzo… Zadziałało 🙂 Mamy obecnie 10-letniego synka i 8-letnią córeczkę. Wspaniałe dzieci!

M: Czy po 16 latach małżeństwa możesz podpowiedzieć, „jak sobie radzić z mężem”? 🙂

A: Nie. Tego to nie wiem (śmiech). A tak serio – to nauczyłam się głównie tego, że nie zmienię męża, mogę jedynie zmienić siebie. I drugą rzeczą, której się nauczyłam, to zaczynanie od siebie. Chodzi mi o to, żeby nie wpaść w pułapkę wygórowanych oczekiwań ze strony partnera. Jeśli chciałabym, aby mój mąż mnie lepiej rozumiał – to już wiem, że powinnam najpierw zadać sobie pytanie: czy ja robię wszystko, żeby go lepiej rozumieć? A jeśli mam wrażenie, że mój mąż nie słyszy tego, co do niego mówię – to pytam siebie: czy ja go słucham z pełnym zaangażowaniem? I z reguły muszę przyznać, iż jeśli czegoś oczekuję, to tak naprawdę okazuje się, że nie daję tego. Więc jeśli czegoś potrzebuję – staram się najpierw to dawać.

M: Jak i kiedy ustalić między sobą kwestie finansowe, żeby każda strona była zadowolona?

A: My zaraz na początku ustaliliśmy, że mamy osobne konta. Ja ze swoich zarobków ponoszę koszty związane z „wiktem i opierunkiem”, mój mąż – utrzymuje mieszkanie (czynsz, prąd, gaz, woda). Jak kupujemy coś „grubszego” (lodówka, kuchnia, samochód) – umawiamy się na wspólne finansowanie. Do dziś ten układ się sprawdza. Obydwoje mamy poczucie kontrolowania własnych wydatków, pewnej wolności i równości. A to chyba dość istotne.

M: Jaka byłaby Twoja najważniejsza wskazówka dla przyszłej mężatki?

A: Jak najwięcej wspólnie się śmiejcie! Nie chodzi o to, żebyście się uśmiechali. Macie się śmiać aż do utraty tchu. Gdy małżeństwo przechodzi kryzys – z reguły traci zdolność wspólnego śmiania się. Z kolei śmieją się RAZEM, gdy jest wszystko dobrze. Warto więc zadbać o codzienną WSPÓLNĄ dawkę śmiechu. To może być jakiś kawał. Ale też z reguły małżeństwo ma jakieś własne historyjki, powiedzonka, które wystarczy sobie przypomnieć, by się zacząć śmiać.

To jeszcze podam kawał, z którego najdłużej się śmialiśmy:

Małżeństwo z długim stażem. Kobieta postanowiła zwrócić na siebie uwagę męża.
Mąż przychodzi z pracy, żona pięknie ubrana – miniówa, koroneczki, buty na obcasach…
Mąż nic – siedzi, pije piwo, ogląda TV.
Następnego dnia – żona włosy zrobiła na czerwono, pończoszki, zalotne wygibasy…
Facet – nic. TV, piwo, gazeta…
Kolejnego dnia zrozpaczona kobieta założyła maskę przeciwgazową…
Mąż:
– Co? Tyś sobie brwi wyskubała?